Appaloosa in rasportret

Een Appaloosa is een western-tijger gevlekt paard, maar niet elk gevlekt paard is een Appaloosa, niet elke Appaloosa is een gevlekt paard. Afstamming en de aanwezigheid van bepaalde raskenmerken kenmerken een Appaloosa.

Oorsprong en geschiedenis

In de 18e eeuw kwamen gevlekte paarden die per schip vanuit Europa naar Amerika waren gekomen naar het grondgebied van de Nez Perce-indianen. Eerst ruilden ze goederen voor paarden, later stalen ze wat en leerden ze hoe ze ermee om moesten gaan. Ze begonnen paarden te fokken en waardeerden vooral die met een speciaal vachtpatroon. Hun fokkerij was gespecialiseerd in duurzame en elegante paarden, alleen de beste werden met elkaar gedekt. De Indianen waren hier zeer succesvol mee en de voor Europa erkende fokvereniging voor Appaloosa's "Appaloosa Horse Club Germany e.V.". schrijft:

Het is zeker niet dankzij de Nez Perce dat er gevlekte paarden zijn, maar het is dankzij hen dat de Appaloosa, die zich kenmerkt door zijn enorme prestaties, bestaat.

De gevlekte paarden dankten hun naam aan het gebied waar de Nez Perce-indianen leefden: langs de Palouse-rivier. Aanvankelijk werden de paarden "Palouse" of "Palousey-paarden" genoemd en "A Palousey" werd de naam Appaloosa. Helaas is er ook een triest hoofdstuk in de geschiedenis van de Appaloosa-paarden: in 1877 moesten de Nez Perce-indianen verhuizen naar een reservaat. Ongeveer 900 paarden verdronken tijdens deze reis in de ijskoude stromingen van de Snake River. De krankzinnige beweging van de Indianen werd meer en meer een vlucht en een oorlogsinspanning, die de Indianen uiteindelijk dwong op te geven na talloze veldslagen. De paarden van de Indianen werden geveild en de Appaloosa-fokkerij was voorbij: de wijdverbreide kleurrijke dieren werden lukraak gekruist met andere paarden. Niettemin, fokken en doorgaan met fokken: Claude Thompson en Dr. Francis Haines richtten in 1938 de Appaloosa Horse Club USA (ApHC) op. Maar er waren maar een paar paarden: in 1940 waren er slechts 21 geregistreerde Appaloosa's. Inmiddels heeft de vereniging bijna 700.000 paarden wereldwijd.

Interieur

De Appaloosa is mensgericht - zozeer zelfs dat liefhebbers van het ras hem een grote hond noemen die zijn mens nauw volgt. Dit maakt hem natuurlijk bijzonder prettig in de omgang, leergierig en vriendelijk. Daarnaast is de Appaloosa vaak erg volhardend en bereid om te presteren.

Buitenkant

Een Appaloosa is tussen de 142 en 162 voet lang. Het middelgrote westernpaard heeft een nobel hoofd, een vrij korte rug en een sterke basis. Het moet handig, snel en goed gespierd zijn. Kenmerkend voor de Appaloosa zijn de volgende kenmerken: een wit omrand oog (het zogenaamde mensenoog), gestreepte hoeven, gevlekte huid en natuurlijk het vachtpatroon. Er zijn verschillende patronen: "Deken" is een paard dat een soort deken op het kruis heeft. "Vlekken" worden lichte en donkere vlekken genoemd. "Roan" is de term voor wit borstelig haar dat met de seizoenen kan veranderen en zich kan verspreiden naarmate het paard ouder wordt. "Solid" wordt een eenkleurig paard genoemd.

Geschiktheid/gebruik

De Appaloosa is een van de westernpaarden en is natuurlijk bijzonder geschikt voor de typische westerndisciplines. Net als de Quarter Horse heeft hij ook een "Cow Sense", het zintuig waarmee het paard zelfstandig aan het vee kan werken en het kan laten drijven. Een "Äppi", zoals de paarden vaak liefdevol worden genoemd, is daarom geschikt voor alle westerse disciplines. Of het nu gaat om plezierproeven, waar gemakkelijke gangen worden beoordeeld, of het parcours, waar behendigheid over obstakels vereist is, de Appaloosa heeft een talent voor al deze proeven. Natuurlijk ook voor reining, western horsemanship en western riding, met hun speciale rijtaken, evenals de jagerstests. Maar de Appaloosa kan ook op runderen werken: Of het nu gaat om snijden of "werkend koepaard" - Dankzij de Cow Sense kan de Äppi deze taken ook aan. Niet te vergeten is zijn geschiktheid als veelzijdig vrijetijdspaard! Of het nu gaat om trailrijden of lichte dressuurtaken, met een Appaloosa is bijna alles mogelijk. Blijkbaar waren er al Ä ppis in kleinere springwedstrijden!

Houding

Als de Appaloosa op een soort-geschikte manier wordt gehouden, is het ongecompliceerd om te houden.

Rasziekten

Helaas heeft de Appaloosa, net als de Quarter Horse, problemen met bepaalde genetische defecten. EMH (Maligne Hyperthermie van Paarden), GBED (Glycogeen Vertakkende Enzymdeficiëntie), HERDA (Erfelijke Regionale Dermale Asthenie van Paarden), HYPP (Hyperkalemische Periodieke Verlamming) en CSNB (Congenitale Stationaire Nachtblindheid) komen voor. Sommige, zoals GBED, HERDA of SCID, kunnen zelfs leiden tot de dood van veulens. HYPP leidt tot epileptische aanvallen en EMH is ook levensbedreigend. PSSM leidt tot cross-thread-achtige symptomen. Fokpaarden moeten worden getest.

Silke behling is freelance redacteur en werkt in zowel boeken als tijdschriften. Haar publicaties variëren van specialistische boeken tot tijdschriftartikelen. Als gediplomeerd lerares is het gebied van onderwijs en kinderen bijzonder belangrijk voor haar, daarom schrijft ze al vele jaren voor het kindertijdschrift "Piaffino". Als gediplomeerd paardenfysiotherapeut (DIPO) biedt ze ook acupunctuur en fysiotherapie aan voor paarden en honden in de omgeving van Osnabrück. Ze geniet van haar vrije tijd met haar nu 24-jarige Arabische paard El Santee, met wie ze tot 120 kilometer lange endurance wedstrijden reed, en haar twee honden Lotta en Easy.