Erik Kessels: geheime zwarte hond
Vergeelde en lang vergeten familiefoto's van volslagen vreemden - wat andere mensen waardeloos vinden, is de grootste passie van Erik Kessel. De Nederlandse adverteerder, kunstenaar en publicist speurt op vlooien- en antiekmarkten over de hele wereld naar foto's uit lang vervlogen tijden. Zo heeft hij de afgelopen jaren zo'n 150.000 albums van de vergetelheid gered. Wat spreekt hem aan aan de oude foto's? De imperfectie van de beelden, de technische glitches en vooral de verhalen van de menselijke hoofdrolspelers - en natuurlijk ook die van de dieren.
Meneer Kessels, u heeft een bijzondere hobby!
O, dat denk ik niet echt. Foto's hebben me altijd geïnteresseerd. Maar niet de kunst om ze zelf te fotograferen. Ik zie mezelf meer als een verzamelaar en curator die zich bezighoudt met beelden en foto's.
Laten we het hebben over een van je meest ongewone ontdekkingen, de zwarte hond.
Zo'n tien jaar geleden liep ik op een ochtend over een rommelmarkt in New York en zag een fotoalbum dat me meteen interesseerde. Helaas zat er ook een andere man achter en onderhandelde met de verkoper over de prijs. Ik ging achter hem staan en keek over zijn schouder naar het album. Ik weet nog precies hoe ik dacht: deze foto's moet ik absoluut hebben. Gelukkig was de tien dollar voor het oude album te veel voor de geïnteresseerde - en ik sprong er meteen op.
Wat zie je op de foto's?
Op zo'n 80 procent van de foto's - of ze nu in de tuin, op de bank of voor een witte muur zijn genomen - zie je iets zwarts. Je vraagt je af: een optische illusie, een geest of een dier? Op het eerste gezicht kon ik het niet zien - en dat maakte me nieuwsgierig. Maar toen ik de foto's nader bekeek, was ik er snel zeker van: de mysterieuze omtrek is een zwarte hond, ik vermoed een spits.
En wat fascineert je precies zo aan deze onheilspellende foto's?
Ik vind het opmerkelijk hoeveel passie, geduld en doorzettingsvermogen de hondenbezitters - te oordelen naar de bouw van de huizen van een Amerikaans echtpaar - twaalf jaar lang probeerden hun geliefde huisdier te portretteren. Zonder succes! Als je de vele foto's naast elkaar legt, zoals ik destijds deed, heeft de hele situatie iets bijna mysterieus. En altijd grappig: bijvoorbeeld de foto waarop de man een enorme zwarte vlek aait. Of eentje waarop de vrouw des huizes naast iets ondefinieerbaars poseert. En laten we de foto niet vergeten, waarop ze een geanimeerd gesprek voert met wat lijkt op een donkere driehoek.
Het is ook enigszins verrassend dat het paar na zoveel jaren niet heeft geleerd van hun fotografiefouten, nietwaar?
Een beetje, dat is waar. Maar dat is precies waar ik blij om ben. Iedereen kan immers perfecte foto's maken van het soort dat je tegenwoordig in overvloed op Instagram en Facebook ziet. Veel spannender zijn authentieke foto's zoals deze. Foto's die een verhaal vertellen.
En welk verhaal vertellen ze over de zwarte hond?
Een van de twee absolute dierenliefhebbers. Misschien waren de kinderen van het paar al het huis uit, of waren ze kinderloos. Maar één ding is zeker: de hond was zeer geliefd en speelde de absolute hoofdrol in het leven van de twee. En op een gegeven moment slaagden ze er ook in om hun lieveling te fotograferen. Het grappige is: ook dit incident is het gevolg van een vergissing. Want op de foto die de hond in de tuin voor het huis laat zien, kun je eindelijk het gezicht van het dier zien. Maar alleen omdat de foto volledig overbelicht was.
Er zijn meer foto's van de zwarte hond in het boek van Erik Kessel "In bijna elke foto #9", die rechtstreeks bij de kunstenaar kan worden besteld: http://www.kesselskramerpublishing.com/")
