Bloeddonatie: hoe een hond een redder in nood wordt

Soms moeten dingen heel snel gebeuren. Bijvoorbeeld als een hond rattengif heeft ingenomen. In een dergelijk geval kan inwendige bloeding snel bloedverlies veroorzaken, waarna de toestand van de patiënt al snel kritiek en levensbedreigend wordt. Een bloedtransfusie is vaak het laatste redmiddel. Ook in veel andere situaties kan dit ineens nodig zijn: Grote verwondingen, auto-immuunziekten of bepaalde infectieziekten zoals babesiose zijn slechts enkele voorbeelden die het ook noodzakelijk kunnen maken.

De bloeddonoren

Hoe goed is het dat er hond-mensenteams zijn die bloed willen doneren. Bijvoorbeeld Gordon Setter Charlie en zijn baasje Markus Jäschke. Maar voordat Charlie mag doneren, wordt hij eerst grondig onderzocht in de dierenkliniek in Düsseldorf. Er wordt een volledige bloedtelling gedaan, zijn bloedgroep wordt bepaald en in het bloed aantoonbare infectieziekten worden uitgesloten. Het resultaat: de 4-jarige man kan bloed doneren.

dr. Zsófia Krauß, die samen met haar man Dr. Maximiljan W. Krauß, die de dierenkliniek in Düsseldorf runt, de strikte criteria uitlegt waaraan elke donorhond moet voldoen: "Een donorhond moet de leeftijd van één jaar hebben bereikt en in uitstekende gezondheid verkeren, regelmatig ingeënt, ontwormd en goed verzorgd.Bovendien mag het nooit in het buitenland zijn geweest - dit is belangrijk om besmettelijke reisziektes uit te sluiten. Alleen honden met een lichaamsgewicht van minimaal 20, liefst 25 kg zijn toegestaan Het is voor ons ook belangrijk dat de donorhond een rustig, ontspannen karakter heeft."

In juli 2018 was het zover: Charlie mocht voor het eerst bloed doneren en zo zijn bijdrage leveren aan het redden van een hondenleven. Als dank krijgt hij de volgende vaccinatie gratis. Hij kan op zijn vroegst over 2 maanden weer doneren, omdat er veel waarde wordt gehecht aan een zorgvuldige omgang met de donordieren.

Wat gebeurt er met het bloed?

Het bloed wordt steriel afgenomen bij de donor. Dit kan worden gevolgd door verwerking, omdat niet alleen volbloed kan worden getransfundeerd. Bloedproducten zoals erytrocytenconcentraat of vers ingevroren plasma kunnen nog gerichter worden ingezet. De conserven worden vervolgens op een koele plaats bewaard.

Het grootste risico bij een transfusie is de afweerreactie van het ontvangende dier. Daarom worden de bloedgroepen vergeleken. Daarnaast wordt vóór de transfusie regelmatig de verenigbaarheid van het donorbloed met de ontvanger getest. Met de zogenaamde kruistest wordt de reactie van de ontvanger op het vreemde bloed in het laboratorium in 3 stappen beoordeeld. Als in een noodgeval blijkt dat er geen geschikt bloed wordt bewaard, is er snel een geschikte donorhond nodig. dr. Zsòfia Krauß vertelt over de meest betrouwbare donoren voor dergelijke gevallen: de honden van de medewerkers van de dierenkliniek. Sommige noodsituaties hebben hun leven aan jou te danken.

Bloed - een schaars goed

Maar de gewaardeerde werknemerhonden mogen natuurlijk maar in beperkte mate doneren en moeten zich houden aan de regeneratietijden. In het begin is het logisch om gewoon bloed te krijgen van nabijgelegen dierenklinieken, die ook bloedbanken hebben. Helaas is dit door de strengere regelgeving op de handel in bloedproducten onpraktisch en bijna onmogelijk geworden. Dierenklinieken met bloedbanken en hun patiënten zijn des te afhankelijker van vrijwillige donoren.
De noodzaak van een donatie blijkt meestal pas als men er zelf al van afhankelijk was. dr. Zsófia Krauß doet verslag van een van haar patiënten uit de kliniek. De hond had rattengif gegeten maar werd gered met goede medische zorg en een bloedtransfusie. Vol dankbaarheid bood zijn baasje aan om met hem mee te gaan om bloed te doneren zodra haar trouwe viervoeter volledig hersteld was. dr. Krauss moest het helaas afwijzen: Als een dier maar één keer een bloedtransfusie heeft gekregen, mag het om medische redenen niet meer doneren.

Jachthond Charlie wordt bloeddonor - Interview met eigenaar markus jäschke

Markus Jäschke, eigenaar van donorhond Charlie, beantwoordde onze vragen over bloeddonatie:

Markus, hoe kwam je op het idee om samen met je Charlie bloed te doneren?

Ik had verschillende telefoontjes gelezen van wanhopige hondenbezitters op Facebook wiens honden dringend een bloeddonatie nodig hadden. Helaas is het vaak zo dat commentaren en shares voor eeuwig gedeeld worden zonder dat de zieke hond geholpen wordt. Dat was voor mij de aanleiding om naar verschillende klinieken in mijn omgeving te schrijven en ons aan te bieden. Het kan ons immers ook overkomen, zodat we bloed nodig hebben.
Wat ook een rol speelt: Charlie is getraind om te jagen, we brengen veel tijd met elkaar door met jagen. Daarom is het risico van verwonding van onze jachthonden ook voor mij aanwezig.

Hoe gaat het met uw hond voor, tijdens en na bloeddonatie?

Vroeger was alles hetzelfde (lacht): de dierenarts vindt Charlie gewoon dom.
Dierenarts Anna Pauline Matthias deed het echter uitstekend en leidde hem perfect af, zodat hij helemaal ontspannen was en goed meewerkte. Hij deed geweldig werk door op de onderzoekstafel te springen, stil te staan tijdens het onderzoek, te scheren en ook de adertoegang in te brengen!
Terwijl het bloed werd afgenomen, werd hij geaaid en uitgelachen door een hele groep medewerkers. Charlie lag daar maar en speelde mee.
Na de bloeddonatie was er eerst een goede portie eten. Hij verdiende het. In een mum van tijd leegde hij de hele kom. Ik denk dat de herinnering aan het heerlijke eten zal er bij het volgende bezoek nog steeds zijn en hij zal er naar uitkijken.

Hoe ging het personeel van de kliniek om met Charlie?

allerbeste. Er waren altijd twee dierenartsen en twee verpleegsters. Elke stap werd uitgelegd, de hond werd heel goed en met veel empathie behandeld.

Kunt u bij de bloedafname aanwezig zijn of heeft u zich ooit ziek gevoeld?

Ik zou mijn hond nooit alleen laten in zoiets als dit! Maar ik word alleen ziek als ik zelf gebeten word.