Wat te doen als u vermoedt dat uw huisdier een aanval heeft gehad?
Uitgebreide informatie:
Mijn huisdier heeft net een aanval gehad, wat moet ik doen?
Aanvallen zijn beangstigend om te zien. Blijf kalm. Probeer te timen hoe lang de aanval duurt. Het eerste dat u moet doen, is duidelijk blijven. Het grijpen van dieren kan bijten (zonder het te weten) en proberen ze vast te houden kan verwondingen veroorzaken. Ze zullen niet 'hun tong inslikken' zoals je misschien hebt gehoord. Houd vingers uit de buurt van de mond van het huisdier. Verwijder alle voorwerpen in het gebied die het dier kunnen verwonden.
Bel uw dierenarts. Bij de eerste aanval krijgt de patiënt een volledig lichamelijk onderzoek, bloedonderzoek en wordt gecontroleerd - medicijnen voor epileptische aanvallen wachten meestal op dit punt. TENZIJ de eerste aanval een ernstige clusteraanval is (meerdere gebeuren tegelijk) of een voortdurende aanval genaamd Status Epilepticus, is dit een medisch noodgeval. Als er iets wordt gevonden op lichamelijk of bloedonderzoek dat epileptische aanvallen kan veroorzaken, zullen de onderliggende aandoeningen worden aangepakt en behandeld.
Mijn huisdier heeft net een aanval gehad, moet ik met medicatie beginnen?
Wanneer medicatie voor aanvallen moet worden toegediend, is meestal een beslissing tussen de dierenarts en de eigenaar van het huisdier, maar hier zijn enkele algemene richtlijnen en achtergrondinformatie over aanvallen. Meer over medicatie voor het beheersen van aanvallen in een beetje.
Wat veroorzaakt toevallen?
Epileptische aanvallen kunnen door tal van zaken worden veroorzaakt - vergiften, schedelletsel, hersentumor, virale en bacteriële infecties, aangeboren misvormingen, hitteberoerte, parasieten, schimmelinfecties, lage bloedsuikerspiegel (diabetici), enzovoort. Door een lichamelijk onderzoek en bloedonderzoek te doen, kunnen de meeste oorzaken worden geëlimineerd.
Idiopathische epilepsie (aanval van onbekende oorsprong) wordt het vaakst gezien bij overigens gezonde dieren in de leeftijd van 1 tot 5 jaar, en kan bij bepaalde rassen worden overgeërfd. Beagles, Keeshonden, Ierse Setters, Belgische Tervurens, Siberische Huskies, Springer Spaniels, Golden Retrievers en Duitse Herders kunnen genetisch vatbaar zijn voor idiopathische epilepsie.*
Idiopathische epilepsie wordt gediagnosticeerd wanneer andere oorzaken van aanvallen zijn uitgesloten door een lichamelijk onderzoek, bloedonderzoek en andere noodzakelijke opwerkingsprocedures. Katten hebben niet zo vaak aanvallen van grand mal als honden.
Een ander type aanval, waarbij de huid van de kat rimpelt of de kat zichzelf verwoed lijkt te verzorgen en bang wegrent, wordt hyperesthesiesyndroom genoemd. Dit komt vaker voor dan de grand mal-aanval die bij honden wordt gezien.
Wat moet ik doen als mijn huisdier epileptische aanvallen krijgt?
Tijdens het observeren moet de eigenaar een dagboek bijhouden van wanneer/waar de aanvallen plaatsvinden, hoe lang ze duren, gedroeg het dier zich vreemd/deed het enige activiteit in het bijzonder vóór de aanval, en hoe lang na de aanval duurde het voordat het dier om normaal zijn'. Dit kan aanwijzingen geven als er een patroon wordt opgemerkt.
Er zijn duidelijke triggers voor aanvallen voor sommige dieren, en als ze kunnen worden geïdentificeerd, kan het aantal aanvallen worden verminderd als de trigger (activiteit, opwinding, enz.) Kan worden vermeden. Een hond die ik kende, had een trigger voor een 'naar de dierenarts gaan'-aanval. Dat was soms moeilijk te vermijden, maar met medicatie voorafgaand aan het bezoek, speciale snelle afspraken, was het probleem verminderd.
Lees meer over medicijnen om aanvallen onder controle te houden.
Epileptische aanvallen hebben 3 fasen:
pre-ictal, ictal, post-ictal. "Ictal" betekent inbeslagname.
- Pre-ictaal. De "pre"-fase blijft vaak onopgemerkt, maar u kunt een veranderde staat van bewustzijn of rusteloosheid opmerken, die enkele seconden of minuten aanhoudt.
- Ictus is de aanval zelf, en deze kan enkele seconden of minuten duren. Zoals hierboven vermeld, is een voortdurende aanval, Status Epilepticus, een medisch noodgeval, en het huisdier moet met spoed naar de dierenarts worden gebracht voor medicatie om de aanval te breken en hersenen te voorkomen. en orgaanschade door hyperthermie (verhoogde lichaamstemperatuur), acidose (metabole onbalans), hypoperfusie (verminderde bloedstroom) en hypoxie (verminderde zuurstof naar weefsels). Alle bovenstaande mogelijkheden komen ook op een veel kleinere schaal voor bij kleine aanvallen, dus controle is belangrijk.
- Post-ictale fase is de tijd na de aanval waarin het dier versuft, verward, depressief lijkt. Het dier kan zelfs blind lijken - tegen muren aanlopen, enz. Sommige dieren slapen veel. Dit duurt meestal enkele minuten, maar kan uren duren, afhankelijk van de duur en frequentie van de aanval.
Wanneer heeft een huisdier medicatie nodig om aanvallen onder controle te houden?
De algemene vuistregel is meer dan één aanval per één of twee maanden. De duur en ernst van elke aanval moeten ook worden geëvalueerd.
Wat zijn veel voorkomende medicatie voor aanvalscontrole?
De meest voorkomende medicatie die wordt gebruikt voor de beheersing van onderhoudsaanvallen is fenobarbital. Noodsituaties vragen meestal om de snelwerkende diazepam (valium) om de aanval onmiddellijk onder controle te krijgen. Kaliumbromide (KBr) is een oud anti-epilepticum, gebruikt sinds de jaren 1800, dat wordt gebruikt in de diergeneeskunde, vaak met positieve resultaten. Het kan worden gebruikt in combinatie met Fenobarbital (waardoor de benodigde hoeveelheid Fenobarbital wordt verminderd) of het kan alleen worden gebruikt. Kaliumbromide heeft enkele weken nodig om therapeutische niveaus in het bloed te bereiken. Fenobarbital duurt ook enkele dagen-weken.
Tijdens de beginperiode van fenobarbital kan het dier suf lijken, dit verdwijnt meestal met de tijd. Als dit niet het geval is, moet uw dierenarts op de hoogte worden gebracht en moet de dosering worden aangepast om een 'normaal' dier te behouden en geen aanvallen te krijgen.
Meer: Aanvullende medicijnen om aanvallen onder controle te houden.
Neem contact op met uw dierenarts voor meer informatie over welke medicatie geschikt is voor uw huisdier.
*Bron: Merck Veterinary Manual, 8e editie.
