Wat te doen als uw hond een aanval heeft?

Waarom hebben honden epileptische aanvallen?

Een aanval wordt ook wel een convulsie of toevallen genoemd, wat een tijdelijke onvrijwillige verstoring van de normale hersenfunctie is die in de meeste gevallen gepaard gaat met ongecontroleerde spieractiviteit.

De meest voorkomende reden voor aanvallen bij honden is idiopathische epilepsie, een erfelijke aandoening waarvan de exacte oorzaak onbekend is. Andere oorzaken zijn hersentumoren, hersentrauma, infecties, leverziekte, leverfalen of een reactie op iets giftigs.

Toevallen kunnen op elk moment van de dag of nacht optreden, maar ze komen het meest voor in tijden van veranderende hersenactiviteit. Dit kan zijn wanneer een hond opgewonden is, eet, in slaap valt of net wakker wordt. Tussen aanvallen door lijken de meeste honden volkomen normaal te zijn.

Drie fasen van een aanval

De meeste aanvallen komen voor in drie verschillende fasen. De aanval zal doorgaans alle drie de fasen doorlopen, maar er is geen exacte hoeveelheid tijd die elke fase zal duren. Begrijp dat elke fase anders is en dat zodra fase drie is bereikt, de aanval voorbij is.

1. Pre-ictale (of aura) fase: Een periode van veranderd gedrag waarin uw hond nerveus lijkt of probeert zijn baasje te verbergen of te vinden. De hond kan rusteloos lijken en kan janken of trillen. Deze fase kan een paar seconden of een paar uur duren, omdat de hond waarschijnlijk voelt dat er iets gaat gebeuren.
2. Ictale fase: Dit is de aanval zelf. Het kan enkele seconden tot ongeveer vijf minuten duren. Tijdens deze fase kan de hond het bewustzijn verliezen of gewoon afwezig lijken. Als de hond een volledige aanval ervaart, bekend als grand mal, kan hij het bewustzijn verliezen, omvallen en mogelijk zijn lichaam en benen onregelmatig bewegen. Het is mogelijk dat de hond ook zal plassen, poepen, overgeven of kwijlen. Als de aanval langer dan vijf minuten aanhoudt, staat het bekend als een langdurige aanval. Dit wordt als een noodgeval beschouwd en u dient onmiddellijk de hulp in te roepen van een medische professional.
3. Post-ictale fase: De tijd direct na een aanval gaat meestal gepaard met verwarring, desoriëntatie, rusteloosheid, pacing of zelfs blindheid. Dit is de fase waarin de hersenen herstellen van wat er net is gebeurd.

Epileptische aanvallen zijn onverwacht en kunnen in de meeste gevallen niet worden voorkomen, maar sommige honden zullen alleen aanvallen in tijden van extreme stress, en in deze gevallen kunnen de triggers soms worden vermeden. Hoewel ze er traumatisch uitzien, zijn aanvallen niet pijnlijk voor de hond. De meeste schade aan uw hond kan het gevolg zijn van verwondingen die hij oploopt tijdens vallen of zwaaien tegen voorwerpen in zijn nabijheid tijdens de aanval.

Wat te doen tijdens een aanval?

Laat uw hond alleen tijdens een aanval, tenzij hij zich op een locatie bevindt waar hij gewond kan raken. Als je de hond moet verplaatsen, trek hem dan voorzichtig aan de achterpoten naar een veilige locatie. Het is oké om uw hond te aaien of te troosten tijdens een aanval, maar houd uw handen uit de buurt van zijn bek - de aanval kan ertoe leiden dat de kaken van de hond op uw hand klemmen.

Hoewel het verleidelijk is om rechtstreeks naar de dierenarts te rennen, is dringende veterinaire zorg alleen nodig als de aanval van de hond langer dan vijf minuten duurt of als er twee of meer aanvallen plaatsvinden in een periode van 24 uur. Maak anders een afspraak om uw hond na te laten kijken door uw dierenarts zodra er plaats is.

Behandeling

Om de aanvallen van uw hond het beste te behandelen, zal uw dierenarts meer willen weten over de geschiedenis van aanvallen. Houd de epileptische geschiedenis van uw hond bij. Noteer de informatie, dateer en bewaar het bij de medische dossiers van uw huisdier. De meeste dierenartsen beginnen alleen met de behandeling als uw hond:

1. Toevallen vaker dan eens in de vier tot zes weken.
2. Clusteraanvallen (meerdere aanvallen in een periode van 24 uur.)
3. Grand mal-aanvallen die langdurig zijn

De dierenarts zal uw hond waarschijnlijk behandelen met een anti- epilepticum zoals fenobarbital of leviteracitam (keppra). Zodra u uw hond begint met een anticonvulsivum, moet u dit de rest van het leven van de hond voortzetten. Als het wordt stopgezet, loopt de hond een groter risico op aanvallen. Praat met uw dierenarts over al uw opties en wees duidelijk in alle instructies als u merkt dat u moet overschakelen op een ander medicijn.

Diagnostisch proces

Omdat aanvallen bij honden door veel verschillende factoren kunnen worden veroorzaakt, zal uw dierenarts enkele diagnostische tests moeten uitvoeren voordat zij de juiste behandelingskuur kan bepalen. Ze zal beginnen met de volledige medische geschiedenis van uw hond en kan zich concentreren op gebeurtenissen met hoofdtrauma en/of blootstelling aan vergiften of hallucinogene stoffen.

Vervolgens zal de dierenarts een grondig lichamelijk onderzoek uitvoeren, dat vaak bloed- en urinetests en een elektrocardiogram of ECG omvat. De dierenarts gebruikt deze tests om medische problemen met de lever, de nieren, het hart en de elektrolyt- en bloedsuikerspiegel van de hond uit te sluiten. Als uw hond geen maandelijks preventief middel tegen hartworm neemt, zal ze uw hond waarschijnlijk ook op hartworm testen.

Als alle testresultaten normaal zijn en niet wijzen op blootstelling aan gif of trauma, kan uw dierenarts verdere tests uitvoeren, zoals een analyse van het ruggenmergvocht of een CT- scan (computertomografie ) of MRI (magnetic resonance imaging). CT-scans en MRI's zijn niet-invasieve diagnostische hulpmiddelen die beelden van de hersenen en andere interne weefsels produceren.

Als de aanvallen incidenteel zijn en minder dan eens in de vier tot zes weken voorkomen, is uw dierenarts misschien niet zo bezorgd en kan hij de meer invasieve of dure tests niet aanbevelen, tenzij de aanvallen frequenter, ernstiger of beide worden.