Informatie over bloedingsstoornissen bij honden
De ziekte van Von Willebrand is een erfelijke bloedingsziekte die wordt gekenmerkt door een tekort aan de von Willebrand-factor, een specifiek eiwit dat nodig is om het bloed te helpen stollen. VWD, soms pseudohemofilie genoemd, is de meest voorkomende erfelijke bloedingsstoornis bij zowel honden als mensen.
Wat is de von willebrandfactor?
Bij een normale hond stolt het bloed (coagulatie) en stopt de bloedstroom (hemostase) als reactie op trauma aan bloedvaten. Hoewel het misschien een basisfunctie lijkt, is bloedstolling eigenlijk een heel ingewikkeld proces.
Wanneer de stolling begint, klonteren bloedcellen die bloedplaatjes worden genoemd samen. Deze klontjes van bloedplaatjes hechten zich vervolgens aan de cellen langs de wanden van de bloedvaten om een stolsel te vormen. Zie dit als het "verstoppen" van het gat in het vat. Er zijn stoffen in het bloedplasma die stollingsfactoren worden genoemd en die het proces van stolling en hemostase vergemakkelijken. Onder deze stoffen bevinden zich glycoproteïnen die von Willebrand-factor worden genoemd (genoemd naar Dr. Erik von Willebrand die de stof ontdekte vanwege zijn eigen aandoening). Tijdens de stolling is de von Willebrand-factor essentieel om bloedplaatjes aan de celwand te binden door fibrine te creëren, een soort cellulair gaas dat het bloedvat afsluit. Von Willebrand-factor werkt samen met stollingsfactor VIII om fibrine te vormen.
Tekenen van de ziekte van von willebrand bij honden
Wanneer een hond niet genoeg von Willebrand-factor heeft, kan het bloed niet goed stollen. Dit kan leiden tot langdurige en soms oncontroleerbare bloedingen wanneer een bloedvat is gebroken. Bloeden kan worden veroorzaakt door een onverwachte verwonding of zelfs door een routineoperatie. In sommige gevallen treedt bloeding spontaan op vanuit het maagdarmkanaal, de urinewegen, het tandvlees en/of de neusholte.
Honden met de ziekte van von Willebrand kunnen jarenlang een schijnbaar normaal leven leiden voordat ze tekenen vertonen. Kleine snijwonden en schaafwonden mogen niet overmatig bloeden omdat andere stollingsfactoren mogelijk kleine verwondingen aan bloedvaten kunnen behandelen. Vaak verschijnen de symptomen tijdens de eerste operatie. Dit is vaak een sterilisatie of castratie.
In milde gevallen van vWD treden bloedingsproblemen pas op latere leeftijd op nadat de ziekte is verergerd door andere aandoeningen, zoals hypothyreoïdie. In de meest ernstige gevallen kan overmatig bloeden optreden bij puppy's terwijl ze tandjes krijgen.
Soorten ziekte van von willebrand bij honden
Er zijn drie soorten van de ziekte van von Willebrand bij honden. Elk omvat een variërende mate van deficiëntie van de von Willebrand-factor.
TYPE 1: Honden met type 1 von Willebrand-ziekte hebben alle eiwitten die de von Willebrand-factor vormen, maar ze missen een voldoende hoeveelheid voor een effectieve stolling. Type 1 is de meest voorkomende vorm van de ziekte van von Willebrand. Deze vorm wordt het vaakst gezien bij Dobermann pinschers, Duitse herdershonden, standaard poedels en Shetland herdershonden. Type 1 vWD kan echter aanwezig zijn in andere rassen of honden van gemengde rassen. Veel honden met type 1 vWD vertonen geen symptomen totdat ze een operatie ondergaan of een trauma ervaren.
TYPE 2: Honden met type 2 vWD hebben een normaal niveau van von Willebrand-factor, maar de eiwitten zijn structureel of functioneel defect. Type 2 wordt meestal gezien in Duitse ruwharige en kortharige wijzers. Honden met type 2 vWD kunnen ernstige bloedingen ervaren, zelfs soms als er geen bekend trauma is opgetreden.
TYPE 3: Honden met type 3 vWD missen vWF volledig. Deze vorm wordt het vaakst gezien bij Shetland Sheepdogs, Scottish Terriers en Chesapeake Bay Retrievers. Type 3 is de meest ernstige vorm van vWD.
Een hond kan ook een genetische drager zijn van de ziekte van von Willebrand, maar geen symptomen ervaren.
Diagnose van de ziekte van von willebrand bij honden
In veel gevallen is het niet bekend dat een hond de ziekte van von Willebrand heeft totdat een episode van spontane of oncontroleerbare bloeding optreedt. Als uw hond een ras is dat vatbaar is voor vWD, is testen een goed idee. Dit is vooral belangrijk voordat een operatie wordt uitgevoerd. Praat met uw dierenarts over de testopties, zodat u voorbereid kunt zijn.
Er zijn verschillende bloedingsstoornissen bij honden, dus een bloedingsepisode alleen is niet voldoende om vWD te diagnosticeren. Als uw hond een episode van overmatig bloeden heeft gehad, moet er worden getest zodra uw hond is gestabiliseerd om de oorzaak van de bloeding te bepalen.
Eerst moet een volledige bloedtelling worden gedaan om alle bloedcellen te bekijken en te bepalen of ze normaal zijn. Honden met vWD hebben vaak normale CBC's, tenzij ze recentelijk hebben gebloed.
Een getimede stollingstest genaamd " buccale mucosale bloedingstijd " is een snel en soms nuttig hulpmiddel bij het diagnosticeren van bloedingsstoornissen. De BMBT-test omvat het maken van een klein prikje in het tandvlees van een hond en het bepalen van de tijd die nodig is om een zichtbaar stolsel te vormen. Dit kan worden gedaan terwijl een hond onder narcose is voorafgaand aan de operatie. Een verlengde stollingstijd duidt op een soort stollingsafwijking, maar het kan vWD niet specifiek diagnosticeren. Bovendien is BMBT niet altijd verlengd bij honden met vWD, dus dit is geen definitieve test voor vWD.
Andere tests om de bloedingstijd te bepalen zijn onder meer geactiveerde stollingstijd en PT/PTT. Deze zullen normale resultaten hebben bij honden met vWD. Het is echter belangrijk om deze test uit te voeren om andere bloedingsproblemen uit te sluiten.
De belangrijkste manier om de aanwezigheid van vWD te bepalen, is door een von Willebrand-factor-antigeentest uit te voeren, of "vWF:Ag%". Deze niveaus kunnen gedurende de dag fluctueren, dus er zijn een paar bereiken waarmee u rekening moet houden. Normale honden hebben een resultaat van 70 tot 180. Een hond wordt als borderline beschouwd bij een resultaat van 50 tot 69. Abnormale resultaten variëren van 0 tot 49.
DNA-testen is een andere manier om te bepalen of een hond zal worden beïnvloed door vWD. Dit kan ook uitwijzen of een hond drager is van vWD. Deze DNA-test voor vWD is alleen beschikbaar voor bepaalde hondenrassen en kan worden uitgevoerd door een laboratorium zoals Vetgen.
Behandelingsopties voor honden met de ziekte van von willebrand
Als de hond met vWD actief bloedt, moeten er stappen worden ondernomen om het bloedverlies onder controle te houden. Als de bloeding licht tot matig is, kan het mogelijk zijn om de bloeding te stoppen met verband of andere drukmiddelen.
Als er tijdens de operatie bloedingen optreden, zal de dierenarts proberen de bloedvaten zo snel mogelijk af te binden (hechten). Een hond met aanzienlijk bloedverlies heeft een bloedtransfusie nodig. Dierenartsen nemen ook voorzorgsmaatregelen om medicijnen te vermijden die het bloeden verder kunnen verlengen of de stollingsmechanismen kunnen beïnvloeden.
Er is een voorbehandeling van honden als de aanwezigheid van vWD bekend is voorafgaand aan de operatie en de operatie noodzakelijk wordt geacht (wat betekent dat de voordelen opwegen tegen de risico's). De dierenarts kan cryoprecipitaat toedienen, een bloedproduct dat rijk is aan de von Willebrandfactor. Als cryoprecipitaat niet beschikbaar is, is plasma een alternatief (hoewel het niet zoveel von Willebrand-factor bevat). Deze bloedproducten kunnen de hond tijdelijk voorzien van de vWF die nodig is om bloedstolsels te vormen tijdens de operatie.
Voor honden met milde vWD (met name type 1) kunnen dierenartsen een hormoon toedienen dat desmopressine-acetaat of DDAVP wordt genoemd. Hierdoor komt vWF vrij in de bloedbaan en wordt de bloedingstijd tijdelijk verkort. Niet alle honden zullen reageren op DDAVP. Veel dierenartsen beschouwen deze behandeling als controversieel of ineffectief.
Hoe de ziekte van von willebrand bij honden te voorkomen?
Het beste wat je kunt doen om honden tegen de ziekte van von Willebrand te beschermen, is voorkomen dat ze ermee geboren worden. Het is belangrijk dat fokkers van risicohonden hun honden screenen voordat ze gaan fokken. Een hond met abnormale resultaten mag nooit worden gefokt. Elke hond met een erfelijk gezondheidsprobleem moet worden gesteriliseerd of gecastreerd om toekomstige generaties honden te beschermen.
Gelukkig kunnen honden met milde tot matige vWD vaak een normaal leven leiden. Weten dat uw hond de ziekte heeft voorafgaand aan de operatie, is de beste manier om u te beschermen tegen bloedingsepisodes. Honden met ernstige vWD moeten worden gecontroleerd om verwondingen te voorkomen en spontane bloedingen zo snel mogelijk te detecteren. Deze honden moeten mogelijk periodiek bloedtransfusies ondergaan om bloedverlies te behandelen.
Wat te doen als uw hond de ziekte van von willebrand heeft?
Als u heeft vernomen dat uw hond de ziekte van von Willebrand heeft, is het belangrijk om een dierenarts te vinden die u vertrouwt en om nauw te communiceren over de behoeften en de toestand van uw hond. Het is een goed idee om een lijst bij te houden van nabijgelegen noodziekenhuizen voor het geval er zich een bloeding voordoet. Als uw hond een bloeding heeft, ga dan zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde open dierenarts. Vergeet ook niet om met nieuwe dierenartsen of dierenartsen te communiceren over de vWD-status van uw hond. Dit zal hen in staat stellen om uw hond veilig te houden en behandelingen of procedures te vermijden die schade kunnen veroorzaken.
