Bepaalde hondenrassen worden door het publiek als gevaarlijk beschouwd. Sommige rechtsgebieden hebben zelfs rassenverboden uitgevaardigd (deze praktijk wordt rasspecifieke wetgeving genoemd). In sommige gevallen hebben mensen moeite om de verzekering van de huiseigenaar te krijgen als ze een van de "op de zwarte lijst" rassen hebben.
Er zijn verschillende redenen waarom mensen meningen ontwikkelen over bepaalde hondenrassen. Voor een deel bepalen de media de manier waarop bepaalde hondenrassen worden waargenomen. Mensen die persoonlijk angstaanjagende ontmoetingen hebben gehad met bepaalde rassen zullen hun verhalen delen en zo de reputatie van een ras via mond-tot-mondreclame verspreiden. Dat gezegd hebbende, zijn het vaak de feiten die de meeste impact hebben.
Welke feiten?
Er zijn veel bronnen die statistieken over hondenbeten hebben verzameld, maar een van de meest geciteerde bronnen is de CDC. Het Journal of the European Veterinary Medical Association publiceerde een CDC-studie over dodelijke hondenbeten, waarin de rassen worden opgesomd die betrokken zijn bij dodelijke aanvallen gedurende 20 jaar. Bovenaan de lijst staan honden van het "pitbull-type". De studie bespreekt echter niet de criteria die werden gebruikt om die honden als pitbull-types te categoriseren. Deze zogenaamde "pitbull-types" kunnen een combinatie zijn van verschillende hondenrassen die op het moment van de aanval niet konden worden herkend. Het is helaas gebruikelijk dat mensen "pitbulls" willen verbieden zonder te bepalen wat een hond tot een pitbull maakt.
Pitbulls
Waarom zijn "pitbulls" het doelwit? Bepaalde hondenrassen hebben voorouderlijke wortels in vechten, bescherming en andere gebieden die ooit fokken voor agressie noodzakelijk zouden hebben gemaakt. Historisch gezien hebben we deze eigenschappen geaccepteerd. Ongewenste eigenschappen kunnen voortkomen uit onverantwoord fokken. Slechte fokpraktijken kunnen al dan niet een genetische neiging tot agressie doorgeven, maar veel onverantwoordelijke fokkers die "stoere" honden willen fokken, zullen specifiek fokken op agressieve eigenschappen. Helaas fokken ze de honden vaak om te vechten, te bewaken of om een bepaald beeld te projecteren.
Pitbull-achtige honden zijn stereotiep populair bij het soort onverantwoordelijke eigenaren die hun honden misschien verkeerd behandelen, verwaarlozen, vastketenen, fokken om de verkeerde redenen of ze toestaan om vrij rond te zwerven en de buurt te terroriseren. Ondanks het feit dat zoveel van deze mishandelde honden op pitbull-achtige honden lijken, betekent dit niet dat alle pitbull-achtige honden die er zijn een product zijn van deze onverantwoordelijke fokkerij. Er zijn verantwoordelijke fokkers die honden produceren met een goed karakter. Er zijn ook honden van gemengde rassen die een bepaalde "look" hebben die niets met persoonlijkheid te maken heeft.
Hondenrassen bestempeld als gevaarlijk
Hoewel pitbull-achtige honden het meest voorkomen als gevaarlijk, zijn er veel andere rassen die als gevaarlijk zijn bestempeld. Sommige zijn ook getroffen door rasspecifieke wetgeving. De volgende hondenrassen worden soms als gevaarlijk bestempeld:
- Alaskan Malamute
- Europese buldog
- Europese pitbullterriër
- Europese Staffordshireterriër
- Bokser
- Sint Bernard
- Siberische husky
- Staffordshire bull terrier
- Wolf Hybriden
Deze lijst bevat niet alle honden met een "slechte" reputatie. Omgekeerd hebben alle honden op de lijst supporters die het niet eens zijn met de stereotypen. De waarheid is dat elk hondenras (of mix) agressief kan zijn. Het labelen van een ras als gevaarlijk kan mensen zelfs een vals gevoel van veiligheid geven rond andere rassen. In plaats daarvan moet het publiek worden voorgelicht over het voorkomen van hondenbeten en verantwoord hondenbezit.
Individuele honden kunnen door hun lokale jurisdictie als gevaarlijk worden aangemerkt op basis van gedrag in het verleden. Als een hond is gemeld voor agressief gedrag, kunnen er beperkingen worden opgelegd aan die hond en eigenaar (zoals het dragen van een muilkorf in het openbaar of het niet toestaan in het openbaar). Dit wordt door velen beschouwd als een betere manier om het probleem van agressieve honden te beheersen. Er is weinig bewijs dat aantoont dat rasspecifieke wetgeving effectief is.
