De ziekte van Von Willebrand is een ernstige aandoening die het bloed- en stollingsvermogen van sommige honden aantast. Veel honden leven een heel normaal leven en eigenaren weten niet eens dat hun hond een stollingsprobleem heeft totdat een bloedafname, operatie of verwonding optreedt. Door te weten waar u op moet letten, hoe u de ziekte van von Willebrand kunt diagnosticeren en de voorzorgsmaatregelen die kunnen worden genomen om een hond met een stollingsstoornis veilig te houden, kunt u onnodige bloedingsproblemen helpen voorkomen.
Wat is de ziekte van von willebrand bij honden?
De ziekte van Von Willebrand is een aandoening van het bloed, met name de stollingscomponenten. Simpel gezegd, het beïnvloedt het vermogen van het bloed om te stollen. Bloedplaatjes zijn een normaal onderdeel van bloed en zijn verantwoordelijk voor de stolling. Wanneer er een gebroken bloedvat is, binnen of buiten het lichaam, helpen bloedplaatjes de bloedstolling en stoppen daardoor de bloeding. Om ervoor te zorgen dat deze bloedplaatjes hun werk kunnen doen, moeten ze aan elkaar plakken. Eiwitten helpen deze bloedplaatjes aan elkaar te kleven en deze belangrijke stolsels te vormen. Bij de ziekte van von Willebrand mist een hond voldoende van een specifiek eiwit dat von Willebrand-factor wordt genoemd en dat nodig is om op de juiste manier een stolsel te vormen.
Symptomen van de ziekte van von willebrand bij honden
Tekens
- Langdurig bloeden uit een wond of operatieplaats
- Spontane bloedingen
- Langdurig bloeden na de bevalling
Door een tekort aan de von Willebrand-factor kunnen ongecontroleerde of langdurige bloedingen optreden bij honden met de ziekte van von Willebrand. Dit gebeurt meestal na een operatie of wanneer een hond gewond is, maar kan ook spontaan en zonder enige reden uit verschillende lichaamsopeningen ontstaan. Vrouwelijke honden met de ziekte van von Willebrand die zijn bevallen, kunnen ook overmatig bloeden.
Diagnose
Vaak wordt von Willebrand ontdekt nadat een hond een operatie heeft ondergaan of een wond heeft die niet stopt met bloeden, maar er is ook een test die kan worden uitgevoerd voordat zich een ongecontroleerde situatie voordoet. Gewoonlijk wordt een eenvoudige test, een buccale mucosale screening genoemd, uitgevoerd door de dierenarts, maar er kan ook een specifieke test worden gedaan om de von Willebrand-factor te meten.
Aangetaste rassen en soorten van de ziekte van von willebrand
Van meer dan 70 procent van de Doberman pinschers is gedocumenteerd dat ze drager zijn van de ziekte van von Willebrand, maar dat betekent niet dat zij het enige ras zijn dat deze aandoening kan hebben. De Schotse Terriër en Chesapeake Bay Retriever hebben eigenlijk meer kans om de meest ernstige vormen van de ziekte van von Willebrand te hebben, hoewel de populatiepercentages van degenen die de ziekte hebben lager zijn. Dobermans vertonen weliswaar de hoogste prevalentie van von Willebrand, maar hebben meestal de mildste vorm.
Drie soorten von Willebrand-ziekte classificeren hoe gebrekkig een hond is in de von Willebrand-factor. Type 1 is de mildste vorm en Type 3 is de meest ernstige vorm van von Willebrand. Hieronder staan de hondenrassen die het meest worden getroffen door elk type von Willebrand.
- Type 1: Airedale, Akita, Berner Sennenhond, Teckel, Doberman Pinscher, Duitse Herder, Golden Retriever, Greyhound, Ierse Wolfshond, Manchester Terrier, Schnauzer, Pembroke Welsh Corgi, Poedel, Shetland Sheepdog en anderen.
- Type 2: Duitse kortharige wijzer en Duitse ruwharige wijzer.
- Type 3: Chesapeake Bay Retriever, Dutch Kooikerhondje, Scottish Terrier, Shetland sheepdog, Blue Heeler, Border collie, Bull Terrier, Cocker Spaniel, Labrador Retriever, Pommeren, gemengde rassen en anderen.
Oorzaken van de ziekte van von willebrand
Niemand weet waarom een hond geboren kan worden zonder de von Willebrand-factor. Dit specifieke eiwit kan een tekort hebben of volledig ontbreken, wat de ongecontroleerde bloeding en de ernst van de ziekte veroorzaakt, maar er is geen bekende oorzaak. Sommige honden gaan hun hele leven zonder enig teken van dit bloedingsprobleem totdat ze een operatie ondergaan of een blessure krijgen en dan wordt de ziekte ontdekt.
Behandeling
Als een hond met de ziekte van von Willebrand actief bloedt, moet het bloeden worden gestopt en soms moet het verloren bloed worden aangevuld. Dit wordt gedaan door speciale stollingssponzen of bloedstelpend poeder te gebruiken, een bloedtransfusie te geven en soms een medicijn toe te dienen dat desmopressine wordt genoemd en dat een hond kan helpen tijdelijk meer von Willebrand-factor in zijn bloed te produceren. Er is geen remedie bekend voor de ziekte van von Willebrand.
Hoe de ziekte van von willebrand te voorkomen?
De beste manier om de ziekte van von Willebrand te voorkomen, is door selectief fokken. Rassen die vatbaar zijn voor het dragen van von Willebrand kunnen voorafgaand aan het fokken worden getest om te voorkomen dat de aandoening wordt doorgegeven aan nakomelingen.
Als u een hond heeft die vatbaar is voor of gediagnosticeerd is met de ziekte van von Willebrand, moet u voorzichtig zijn met alles wat met bloed te maken heeft.
- Bespreek eventuele bloedonderzoeken, IV-katheters, operaties, enz. met uw dierenarts om te bepalen wat het veiligst is voor uw specifieke huisdier.
- Elke chirurgische incisie die moet worden gemaakt, moet zo klein mogelijk zijn en laser- of cauterisatiechirurgie moet worden overwogen om bloedingen te verminderen.
- Naald- en kathetermeters moeten zo klein mogelijk zijn voor alle injecties, bloedafnames en vloeistoffen die worden toegediend.
- Houd de nagels van uw hond kort om de kans te verkleinen dat ze vast komen te zitten en ergens aan scheuren.
- Houd thuis bloedstelpend poeder bij de hand.
