Een plant in het geslacht Cycad, de sagopalmplant (Cycas revoluta) wordt vaak gekweekt als een buitenbeplanting in warmere klimaten. Maar wat veel eigenaren van gezelschapsdieren zich misschien niet realiseren, is dat deze groep palmachtige planten extreem giftig is voor zowel honden als kinderen.
Hoewel het zijn oorsprong vindt in Zuid-Japan, is deze semi-tropische plant die zowel zaden als kegels produceert, algemeen verkrijgbaar als kamerplant in heel Europa. Vanwege de tragere groeisnelheid verschijnen sagopalmplanten soms zelfs in bonsai-arrangementen, dus veel eigenaren van gezelschapsdieren brengen deze planten in huis zonder zelfs maar de gevaren voor hun viervoeters te beseffen.
Waarom sagopalm giftig is voor honden
Soms verward met echte Metroxylon-palmplanten (die gezamenlijk bekend staan als sago en worden gebruikt om zetmeelproducten voor menselijke consumptie te maken), sagopalm en alle andere Cycad-planten zijn buitengewoon giftig. Deze planten bevatten een giftig middel dat bekend staat als cycasine, een neurotoxische glycoside (of een zenuwvergiftigende plantensuiker) en een carcinogeen waarvan is aangetoond dat het kanker veroorzaakt bij zoogdieren.
Hoewel sommige honden cycadplanten smakelijk en plezierig vinden om op te kauwen, zijn de bladeren, stam, wortels en zaden van de sagopalmplant buitengewoon giftig. De ontspruitende bladeren en roodachtige zaden zijn bijzonder giftig - in feite kan het innemen van zelfs maar één zaadje fataal zijn voor uw huisdier. Helaas wordt het sterftecijfer van huisdieren die de sagopalm hebben ingenomen over het algemeen geschat op maximaal 50 procent.
Hoe sagopalmvergiftiging te voorkomen?
Hoewel veel eigenaren van gezelschapsdieren zich bewust zijn van het voedsel dat giftig is voor honden (zoals chocolade of druiven), betekent dat niet noodzakelijk dat ze de gevaren kennen van bepaalde planten of de veiligste planten om rond honden te kweken. Dientengevolge nemen gevallen van sagopalmvergiftiging toe bij honden, katten en zelfs kinderen. Grotere dieren zoals paarden, schapen en runderen zijn ook getroffen omdat ze soms per ongeluk sagopalm binnenkrijgen die is geplant in decoratieve landschapsarchitectuur.
Daarom is de beste preventie voor vergiftiging door sagopalm om deze specifieke plant nooit te gebruiken in uw bonsai-arrangementen voor binnen of buitenbeplanting. Iedereen met kinderen, huisdieren of boerderijdieren moet deze planten allemaal vermijden, en misschien wil je jezelf ook leren hoe de plant er precies uitziet, zodat je buren kunt waarschuwen voor de risico's van sago als je deze planten toevallig in je huis ziet. buurt.
Zoals altijd is het een goed idee om uw hond aangelijnd te houden tijdens wandelingen, ze goed in de gaten te houden in het park en ervoor te zorgen dat uw achtertuin ontsnappingsveilig is, zodat ze de sagopalm of andere potentieel niet kunnen vinden en per ongeluk kunnen eten. dodelijke planten.
Symptomen van sagopalmvergiftiging bij honden
Als uw pup per ongeluk een deel van een sagopalm heeft geconsumeerd, ziet u waarschijnlijk symptomen van minuten later tot enkele uren na inname. Tot de eerste symptomen van vergiftiging door sagoplant behoren:
- braken
- Diarree
- kwijlen
- Verlies van eetlust
- lethargie
- Neusbloedingen
- Verhoogde dorst en plassen
Omdat Cycasin het maag-darmkanaal irriteert, behoren kwijlen, braken en diarree typisch tot de eerste tekenen van vergiftiging, en hoewel deze symptomen misschien klein lijken, zullen ze vrijwel zeker leiden tot leverfalen als ze niet worden behandeld. De eerste symptomen kunnen ook overgaan in andere, meer ernstige aandoeningen die vaak gepaard gaan met leverfalen en toxiciteit van het zenuwstelsel, zoals:
- epileptische aanvallen
- Vloeistof in de buik
- Neurologische symptomen (depressie, rondjes lopen, verlamming, coma, toevallen)
- Zwarte, teerachtige (of bloederige) ontlasting
- Dood
Behandeling voor sagopalmvergiftiging
Als u vermoedt dat uw hond op een deel van een sagopalmplant heeft gekauwd, moet u onmiddellijk uw dierenarts, dierenkliniek of dierengifcentrum bellen. Hoewel de overlevingskansen grimmig zijn omdat de sagopalm extreem giftig is - en er is geen tegengif voor sagopalmtoxines, alleen ondersteunende behandeling - hoe eerder uw huisdier een spoedbehandeling krijgt, hoe groter de kans dat ze zullen overleven. Veel honden die onmiddellijk een spoedbehandeling hebben gekregen, zijn hersteld van vergiftiging met sagopalm.
Er is geen specifieke test om vergiftiging door sagoplanten te identificeren, dus u moet uw dierenarts gedetailleerde informatie kunnen verstrekken over de inname van de sagopalm en de symptomen die u al bij uw hond hebt waargenomen.
De behandeling van sagopalmvergiftiging draait om het zo snel mogelijk verwijderen van het gif uit het systeem van uw huisdier. Uw dierenarts zal uw hond waarschijnlijk actieve kool geven om het gif vanuit het maagdarmkanaal te absorberen, evenals ipecac, apomorfine of waterstofperoxide om braken op te wekken. Ze zullen ook de maag van uw hond pompen (een procedure die bekend staat als maagspoeling) en zullen uw hond waarschijnlijk catharsismedicatie geven om hun darmen onmiddellijk te evacueren.
Honden met sagopalmvergiftiging hebben dan ondersteunende zorg nodig, zoals IV-vloeistoffen, medicijnen tegen epilepsie en andere interventies die nodig zijn om hun gastro-intestinale systeem, lever en zenuwstelsel te ondersteunen. Uw huisdier kan anti-emetische medicijnen krijgen om het braken onder controle te houden, evenals gastro-intestinale beschermers om hun geïrriteerde maagdarmkanaal te helpen kalmeren.
Doorlopende therapie om het lichaam van uw hond te ontdoen van gifstoffen, de symptomen te behandelen en de leverfunctie te ondersteunen, kan een langer verblijf in het ziekenhuis vereisen. Supplementen zoals N-acetylcysteïne, S-adenosylmethionine of ursodeoxycholzuur kunnen worden toegediend om de lever van uw huisdier te ondersteunen, medicatie tegen aanvallen kan worden gegeven om aanvallen onder controle te houden en vitamine K kan worden gebruikt om bloedingen te verminderen.
Nadat uw hond is ontslagen, wilt u vervolgbezoeken plannen om zijn of haar leverfunctie te controleren door middel van bloed- en urinetests.
