Deze hybride cichlide is controversieel
De bloedpapegaaicichlide is een hybride aquariumvissoort waar omheen opmerkelijke controverse bestaat. Geproduceerd door het kruisen van de midas cichlide (Amphilophus citrinellus) en de roodharige cichlide (Paraneetroplus synspilus), heeft het genetische mengsel van de bloedpapegaaicichlide de vis achtergelaten met een combinatie van fysieke eigenschappen die het vermogen van de vis om te gedijen in gevaar brengen. Hij heeft bijvoorbeeld een heel kleine mond, waardoor het voor de vis moeilijk is om zichzelf goed te voeden. Sommige aquariumliefhebbers zijn van mening dat dit een hybride is die niet gefokt mag worden, en sommigen gaan zelfs zo ver dat ze dierenwinkels die ze verkopen boycotten.
Het ongewone uiterlijk, het ronde lichaam en de snavelachtige kop met grote ogen, samen met het vermogen van de vis om samen te leven met andere soorten in een gemeenschapsomgeving, hebben hem echter populair gemaakt bij sommige enthousiastelingen.
Kenmerken
Oorsprong en distributie
De bloedpapegaaicichlide is een hybride die wordt geproduceerd door de midas en de roodharige cichliden te kweken. De vis werd voor het eerst gemaakt in Taiwan rond 1986. Hoewel ze al een tijdje op de markt zijn, werden bloedpapegaaicichliden vóór het jaar 2000 niet veel gezien in dierenwinkels. Meestal verkocht onder de naam bloedpapegaai of bloedige papegaaien, zouden ze niet mogen verward worden met zoetwaterpapegaai cichliden (Hoplarchus Psittacus) of de zoutwater papegaaivissen (Callyodon fasciatus).
Er is controverse rond deze vis, vooral de ethiek van het creëren ervan door middel van kruising. Het meest zorgwekkend zijn de talrijke anatomische anomalieën, sommige grenzend aan misvormingen, die ontberingen veroorzaken voor de vissen. De mond is bijvoorbeeld vrij klein en vreemd gevormd, en dit beïnvloedt het vermogen van de vis om te eten. Tijdens het voederen kunnen bloedpapegaaicichliden moeite hebben om te concurreren met medebewoners die agressiever zijn en grotere monden hebben. Bloedpapegaaicichliden hebben ook misvormingen van de wervelkolom en de zwemblaas die hun zwemvermogen beïnvloeden. Het creëren van een vis met dergelijke misvormingen wordt door velen als onethisch en zelfs wreed beschouwd, en sommige enthousiastelingen gaan zelfs zo ver om winkels die deze hybride verkopen te boycotten.
De controverse bestaat zelfs over de genetische afstamming van deze vis. De meest waarschijnlijke koppeling is tussen de midascichlide (Cichlasoma citrinellum) en de roodharige cichlide (Cichlasoma synspilum). Sommige vormen (vaak bekend als "calico" bloedpapegaaien) zijn waarschijnlijk het resultaat van kruisingen tussen een groene of gouden severum (Heros severus of Cichlasoma severum) met de rode duivel (Cichlasoma erythraeum).
Het is ook mogelijk dat Amphilophus labiatus of zelfs Archocentrus-soorten worden gebruikt bij het maken van bloedpapegaaien. Ongeacht hun afkomst is één ding zeker: deze vissen bestaan niet in de natuur, maar zijn het resultaat van menselijk ingrijpen in de natuurlijke voortplanting.
Kleuren en markeringen
Bloedpapegaaien zijn meestal fel oranje, hoewel rode, gele of grijze vissen ook mogelijk zijn. Onethische fokkers kunnen de vis ook verven om andere kleuren te produceren. Volwassen vissen worden ongeveer 7 tot 20 centimeter (20 cm) lang en kunnen 10 tot 15 jaar oud worden. Mannetjes zijn iets groter dan vrouwtjes.
Deze hybriden zijn gemakkelijk te herkennen aan hun unieke kenmerken: een rond lichaam en een snavelachtige kop met grote ogen. De mond blijft meestal open en de tanden zitten diep in de keel, waardoor de vis niet in staat is om te vechten en problemen met eten ontstaan.
Tankmaten
Bloedpapegaaien mogen niet worden gehouden met agressieve vissen, omdat ze niet goed zijn uitgerust om te strijden om voedsel of gras in het aquarium. Eigenaren hebben ze met succes in gemeenschapstanks gehouden met een verscheidenheid aan vreedzame vissen. Middelgrote tetra's, danios, maanvissen en meervallen zijn allemaal goede mogelijke medebewoners.
Habitat en zorg
Het leefgebied voor de bloedige papegaai moet ruim zijn en voldoende schuilplaatsen bieden zodat ze hun eigen territorium kunnen opzetten. Rotsen, drijfhout en kleipotten op hun kant zijn goede opties. Net als andere cichliden zullen deze vissen in het grind graven, dus kies een substraat dat niet te ruw is. De temperatuur moet op ongeveer 27°C worden gehouden. Lagere temperaturen leiden tot verlies van kleur en verzwakken in het algemeen hun immuunsysteem, waardoor de vissen vatbaarder worden voor ziekten. De pH moet ongeveer 7 zijn en het water zacht.
Verlichting moet worden gedempt met een rood-spectrumlicht. Ververs het water twee keer per maand. Deze vissen produceren veel afval, dus regelmatige waterverversing en grote filtratie is noodzakelijk.
Let op hoge niveaus van nitriet en fosfaat, die kunnen bijdragen aan blauwgroene algen die uw vissen kunnen doden. Veelvoorkomende ziekten van bloedpapegaaien zijn onder meer ich-parasieten (behandeld door de watertemperatuur te verhogen of door koperwaterbehandelingen), zwemblaasziekte en bacteriële infecties.
Eetpatroon
Bloedpapegaaien eten een verscheidenheid aan voedsel, waaronder vlokken, levend, bevroren en gevriesdroogd voedsel. Zinkend voedsel is voor hen gemakkelijker te eten dan drijvend voedsel. De meeste eigenaren melden bloedwormen en levende artemia als een favoriete traktatie. Voedingsmiddelen met een hoog gehalte aan B-caroteen en canthaxanthine helpen hun levendige kleuren te behouden.
Seksuele verschillen
Mannetjes en vrouwtjes zijn identiek in kleur en patroon, maar mannetjes zijn iets groter dan vrouwtjes.
Fokken
Hoewel bekend is dat bloedpapegaaien paren en zelfs eieren leggen, zijn ze over het algemeen onvruchtbaar. Er zijn sporadische gevallen van succesvolle spawning geweest, meestal wanneer vrouwtjes zijn gekruist met een niet-hybride vis. Net als andere cichliden, zullen bloedpapegaaien de eieren verzorgen en de resulterende jongen kieskeurig bakken. Zoals bij alle eieren, zullen degenen die onvruchtbaar zijn wit worden en snel schimmel ontwikkelen. De ouders zullen onvruchtbare eieren eten om te voorkomen dat ze de schimmel naar de bevruchte eieren verspreiden.
Zodra de eieren uitkomen, zijn dagelijkse waterverversingen van 25 procent van cruciaal belang om de gezondheid van de jongen te waarborgen. Verse baby-pekelgarnalen zijn de eerste weken de optimale voeding. Vaak hebben dierenwinkels diepgevroren baby-pekelgarnalen, die u ook kunt gebruiken. Naarmate de jongen groeien, kunnen ze worden gespeend tot fijn frituurvoer.
Meer huisdier visrassen en verder onderzoek
Het houden van bloedpapegaaicichliden is ethisch twijfelachtig, dus u kunt andere natuurlijke cichlidensoorten overwegen, zoals maanvissen of discusvissen.
