Tijgerstaart zeepaardje

Zeepaardjes in paren of groepen kunnen een spannende aanvulling zijn op een zoutwateraquarium. De soort Tigertail Seahorse komt relatief veel voor in de aquariumhandel. Sterker nog, Tigertails zijn gemakkelijk te kweken en zullen het goed doen en zich regelmatig voortplanten als ze regelmatig een goed dieet krijgen en worden beschermd tegen zelfs waargenomen predatie.

Kenmerken

Oorsprong en distributie

Het Tigertail Seahorse komt uit de westelijke centrale Stille Oceaan. Het wordt gevonden voor de kusten van Maleisië, Thailand, Singapore, Vietnam en de Filippijnen. Ze reizen over het algemeen in paren, vaak in sponstuinen en drijvende zeewiertuinen zoals kelp en sargassum. Hun leefgebied, subtidale waterbedden en koraalriffen, wordt bedreigd door klimaatverandering. Zeepaardjes worden ook in grote hoeveelheden verzameld voor gebruik in de Chinese kruidengeneeskunde.

Kleuren en markeringen

Tigertail Seahorses zijn lange zwarte en gele vissen met lange snuiten, grijpstaarten en 16-19 borstvinnen. Hun kleur kan per geslacht verschillen, waarbij mannen zwarter zijn en vrouwen geler. Ze dragen een benige "kroon" van vijf afgeronde stekels en hebben stekels op hun wangen en neuzen. Ze hebben afwisselende tijgergestreepte ringen van hun buik tot aan de uiteinden van hun staart. In plaats van schubben hebben ze een dikke huid over boney ringen. Hun kleur en hun fysiologie helpen hen beide te beschermen tegen roofdieren.

Tankmaten

Zoals met de meeste zeepaardjes, doet het Tigertail Seahorse het het beste in een stille tank met weinig concurrentie om voedsel. Minder agressieve vissen zoals zeenaald en mandarijnvissen zijn goede medebewoners. Vermijd agressieve soorten zoals blennies, grondels, lipvissen, trekkervissen en stekelvarkenvissen. Zeepaardjes zijn monogaam; het Tigertail Seahorse doet het het beste in paren of kleine groepen in een aquarium.

Habitat en zorg

Zeepaardjes hebben vaste zitstokken nodig om hun grijpstaarten omheen te wikkelen. Zitstokken kunnen kunstmatig of echt zijn; gorgonen en plastic planten zijn beide uitstekende opties. Omdat zeepaardjes geen sterke zwemmers zijn, doen ze het het beste in een aquarium met een lage waterstroom. Zeepaardjes geven de voorkeur aan een grote tank in gevangenschap. De DIY Seahorse Tank werkt heel goed voor zeepaardjes. Ze passeren de hele tank gedurende de dag en zijn te vinden op het wateroppervlak en onderzoeken het substraat op mogelijk voedsel.

Eetpatroon

Het Tigertail Seahorse is een volmaakte carnivoor in het wild, waar ze zich voeden met amfipoden en andere kleine schaaldieren die in levend gesteente worden gevonden. Zeepaardjes moeten levend worden gevoerd of (als ze het willen) met vitamine verrijkte diepgevroren of gevriesdroogde mysisgarnalen. Zeepaardjes moeten meerdere keren per dag worden gevoerd met voedsel dat beschikbaar is gedurende 20 tot 30 minuten per voeding.

In het wild gevangen zeepaardjes kunnen om te beginnen langzaam ingevroren of gevriesdroogde mysidgarnalen als voedsel accepteren en moeten mogelijk levend voedsel krijgen totdat ze worden gespeend op kant-en-klaar voedsel. In de tank gekweekte zeepaardjes (die de voorkeur hebben boven in het wild gevangen) worden doorgaans getraind om op jonge leeftijd bevroren of gevriesdroogde mysid-garnalen te accepteren en zullen de overgang naar uw aquarium veel gemakkelijker maken dan in het wild gevangen.

Het Tigertail Seahorse is geen agressieve feeder. Deze vis zal elk stukje potentieel voedsel nauwkeurig onderzoeken voordat hij het consumeert. Als hij wordt getankt met agressievere feeders, zal de Tigertail (in feite bijna elk Seahorse) na verloop van tijd verhongeren.

Seksuele verschillen

Mannetjes zijn vaak zwartachtig, terwijl vrouwtjes meestal geelachtig zijn. Het mannetje draagt de eieren in een broedzakje onder de staart.

Fokken

Het paringsritueel van het Tigertail Seahorse is behoorlijk fascinerend. Wanneer het mannetje klaar is om te paren, zal hij het vrouwtje presenteren met een dans, kleurveranderingen, flagrante zakvertoningen en actieve draaiingen. Als het vrouwtje ontvankelijk is, zal ze staarten met het mannetje verstrengelen, ermee dansen en wandelen, en dan maar liefst 500 tot 600 eieren in de mannelijke buidel steken. Ongeveer twee weken later baart het mannetje tussen de 50 en 400 miniatuurduplicaten van het paar.

Eenmaal "geboren", zijn de miniatuur Tigertail-zeepaardjes niet langer afhankelijk van hun ouders voor voedsel of overleving. In het wild migreren de baby Tigertail-zeepaardjes naar het oppervlak van de oceaan en smelten ze samen in de plankton-"soep" voor zowel voedsel als verberging. Terwijl ze in het plankton zijn, voeden de zeepaardjes zich met alles wat beweegt en in hun mond past. In het wild voedt het Tigertail Seahorse zich met niets anders dan levend voedsel - vandaar de uitdaging om de kleine zeepaardjes in gevangenschap te spenen op met de hand gevoerd bevroren en gevriesdroogd voedsel.

Ziekten van zeepaardjes

Zeepaardjes zijn vissen en zijn daarom onderhevig aan alle of bijna alle dezelfde ziekten als andere vissen. De meeste ziektes bij zeepaardjes worden veroorzaakt of verergerd door een slechte waterkwaliteit in het aquarium. Ziekten die zeepaardjes treffen, zijn onder meer:

• Ectoparasieten (uitwendige parasieten) waaronder Cryptocaryon irritans, Amyloodinium (Oodinium) ocellatum, Brooklynella hostilis, parasitaire schaaldieren, kieuwwormen, Glugea, enz.
• Endoparasieten (interne parasieten) inclusief protozoa, platwormen, staartvinnen, rondwormen, lintwormen, enz.
• Exoftalmie, ook wel bekend als popeye, is niet echt een ziekte, maar eerder een symptoom dat door de ziekte wordt veroorzaakt.
• Externe gasbellenziekte (onderhuidse [onderhuidse] luchtbellen)
• Vlees-erosieziekte, waarbij de "huid" van het zeepaardje loslaat.
• Interne gasbelziekte is vergelijkbaar met externe gasbelziekte, maar de bubbels blijven in het lichaam van het zeepaardje.
• Zakemfyseem is het opsluiten of creëren van luchtbellen in de broedbuidel van het mannelijke zeepaardje.
• Snuitrot wordt veroorzaakt door een schimmelinfectie (in dat geval zal de snuit roze zijn) of door een bacteriële infectie (in dat geval zal de snuit wit zijn).