De anatomie van vissen

Lichaamstemperatuur

Vissen zijn per definitie en bijna zonder uitzondering koudbloedige gewervelde dieren. Dit betekent dat ze op ongeveer dezelfde temperatuur blijven als het water eromheen. In tegenstelling tot de zoogdieren die in het water leven, zoals de walvis of de waterrat, die net als wij, gewoonlijk een veel hogere interne temperatuur aanhouden dan het water dat hen omringt, hoewel het water een veel koudere temperatuur kan hebben dan een zoogdier anders zou kunnen overleven. Wanneer het water te koud wordt, of de blootstelling aan het koelere water langer wordt dan de interne temperatuurregeling van het zoogdier kan bijhouden, wordt dit hyperthermie genoemd en de interne kerntemperatuur van het zoogdier koelt af en het hart van het zoogdier vertraagt en uiteindelijk sterft het zoogdier.

Alle zoetwateraquariumvissen hebben, net als zoogdieren, een exact temperatuurbereik waarbinnen ze kunnen overleven. Als de temperatuur van het aquarium ver buiten dit bereik komt, hebben de vissen geen interne temperatuurregeling en zullen ze eenvoudig sterven. Verschillende vissoorten hebben verschillende temperatuurbehoeften op basis van de traditionele temperaturen van de wateren van oorsprong van die soorten.

Hoe vissen ademen?

Aquariumvissen delen met mensen en andere zoogdieren het bezit van een ruggengraat of wervelkolom. Vissen zijn gebouwd op hetzelfde fundamentele plan, met hetzelfde basissysteem van botten en organen als zoogdieren. Nog verrassender is dat in veel gevallen sommige vissoorten ouderlijk gedrag vertonen, een familiegevoel uiten, tekenen van herkenning vertonen voor specifieke mensen en zelfs tekenen van emotie vertonen. Er is nog veel dat we moeten leren over aquariumvissen, maar ze zijn niet alleen decoratie, het zijn huisdieren die ons respect en onze zorg verdienen.

Vissen ademen zuurstof in, maar het wordt gewoonlijk alleen geabsorbeerd uit oplossing in water door de kieuwen die bladachtige organen zijn, normaal vier aan elke kant van de nek in een zak bedekt door het operculum of benige kieuwdeksel. (Uitzondering zijn de labyrintvissen, zoals de Gourami of Betta's die daadwerkelijk lucht inademen met behulp van een speciaal orgaan dat een labyrint wordt genoemd). De kieuwen zijn rijkelijk voorzien van bloedvaten en het water wordt uit de mond ingeslikt en over de kieuwen geduwd, waarbij het via een spleet tussen het operculum en het lichaam vertrekt.

De snelheid van de ademhalingsbewegingen van de vis wordt mede bepaald door de zuurstofbehoefte en de concentratie ervan in het omringende water. Onnodig te zeggen dat het aquarium een ruime toevoer van zuurstof in het water moet hebben, niet alleen op het wateroppervlak. Bellen die door het water gaan, hebben geen zin voor de vissen, de kieuwen kunnen alleen zuurstof opnemen als het een chemische stof in het water is.

Basis lichaamsdelen

Hier is een fotogids met de verschillende delen van een zoetwateraquariumvis.

Interne organen

Er zijn veel uitzonderingen op de regel in de wereld van vissen, zoals er zijn in de wereld van zoogdieren, maar over het algemeen zijn vissen, de gewone vissen die in zoetwateraquaria worden aangetroffen, standaard anatomie.

Het lichaam van de vis bestaat voornamelijk uit een grote laterale spier aan weerszijden van de ruggengraat, verdeeld door lagen bindweefsel in segmenten die overeenkomen met de wervels. Deze anatomie is te zien in bijna elke vis die in een restaurant wordt gekookt of is afgebeeld in een boek. Dit is het belangrijkste orgel om te zwemmen. De inwendige organen nemen vaak een heel klein volume in beslag, naar voren gericht, zodat een groot deel van de schijnbare romp van de vis in werkelijkheid zijn staart is (niet te verwarren met de staartvin).

Het gebied van de organen wordt aangegeven door de voorwaartse positie van het begin van de anaalvin, die het einde van het spijsverteringskanaal markeert. Vissen bezitten de gebruikelijke organen die bekend zijn bij studenten van de menselijke anatomie, met uitzondering van longen en borstholte; ze hebben een maag, darmen, een lever, een milt, nieren, enzovoort.

Huid en schubben

Vissen hebben een huid die bedekt is met schubben en die huid kan huidaandoeningen hebben en worden aangetast door zonlicht, beschadigd door scherpe voorwerpen en beschermt de inwendige organen. De huid kan naakt zijn, of bedekt zijn met schubben of benige platen die op hun beurt een buitenste laag hebben.

De schubben kunnen ondoorzichtig of transparant zijn; als ze transparant zijn, kan het uiterlijk en de kleur van de vis te wijten zijn aan huidpigmenten, niet aan de kleur of formaties van de schaal, zoals bij de calico-goudvis. Benige platen zijn te zien in de Corydoras, of de Zuid-Europese pantsermeerval (Plecostomus).

Vinnen

Vissen hebben in bijna alle gevallen twee gepaarde en drie ongepaarde vinnen. De gepaarde borst- en bekkenvinnen (ventrale vinnen) komen respectievelijk overeen met de armen en benen van mensen en zijn verbonden met benige gordels in het lichaam die overeenkomen met onze eigen borst- en bekkengordel.

De ongepaarde vinnen zijn de rug-, anaal- en staart- of staartvinnen, zoals weergegeven in de bijgevoegde afbeelding. Deze vinnen worden ondersteund door stralen, soms benig en soms gemaakt van kraakbeen. In sommige families is de rugvin volledig in twee delen gesplitst, het voorste deel met stekelstralen en het achterste deel met gespleten stralen. In de karperzalmen en anderen, is er een klein vet vin, uit vetbestanddelen zonder vinstralen.

Lucht (zwem) blaas

Daarnaast hebben vissen vaak een karakteristiek orgaan, de luchtblaas. Dit is een lange zak gevuld met gas en liggend in de lichaamsholte. Het kan volledig gesloten zijn, of het kan in verbinding staan met het spijsverteringskanaal door middel van een kanaal of buis. Soms is het verdeeld in twee nogal verschillende delen, die met elkaar communiceren. De luchtblaas regelt het soortelijk gewicht van de vis, zoals de drijvende tanks van een onderzeeër het drijfvermogen regelen, of eigenlijk omgekeerd.

Bij vissen met verdeelde blazen kan ook het zwaartepunt worden gewijzigd. Het komt eigenlijk overeen met de longen van hogere gewervelde dieren, en dit feit wordt voorafschaduwd door de zogenaamde longvissen, die lucht in hun luchtblazen opnemen en echte lucht inademen op een vergelijkbare manier als zoogdieren.

Deze "longvissen" worden eigenlijk "labyrintvissen" genoemd en behoren tot de Anabantiden en andere visfamilies. Het labyrint-orgaan is een heel ander en apart orgaan dan de kieuwen, die deze vissen ook bezitten. Het labyrint wordt in de natuur gebruikt wanneer het water waarin deze vissen zwemmen zo vervuild raakt dat het weinig of geen zuurstof bevat of ze vastzitten in een plas die te klein is om voldoende zuurstof te bevatten om in leven te blijven. Het labyrint-orgaan bevindt zich in de buurt van de kieuwen, en de lucht wordt erdoor of in en naar buiten geleid via de mond of de kieuwspleten, waardoor het lijkt alsof deze vissen aan het wateroppervlak naar adem snakken.

Laterale lijn

Bij zorgvuldig onderzoek van de meeste zoetwateraquariumvissen kan een lijn worden waargenomen die van de kop langs de zijkant van het lichaam loopt. Dit is een reeks buisjes gevuld met een gomachtige afscheiding en met stijve borstelharen aan de basis. De functie van deze "zijlijn" is om trillingen van lage frequentie te richten en als het oor van de vis te fungeren. vermijd roofdieren.

Neusgaten

Het lijkt misschien vreemd dat vissen ogen hebben die ogenschijnlijk neusgaten zijn, maar ze hebben niettemin neusgaten. In feite hebben vissen vaak 4 neusgaten. Het zijn eigenlijk reukorganen en vervullen geen enkele functie bij het ademen, omdat ze niet opengaan voor de mond of kieuwen.